گزارش اقلیت

پرده اول: ملادن پتریچ کروات  در ۲۱ نوامبر ۲۰۰۷ غرور انگلیسی‌ها رو در ویبلی خرد کرد، یک کابوس کامل، باورش سخت است به ظاهر مدعی قهرمانی حتی نتوانسته به جمع 16 تیم پایانی راه یابد آنها بازی سرنوشت ساز با کرواسی را در خانه سه بر دو باخته بودند و راهی به سمت یورو 2008 نتوانستند باز کنند ولی مطبوعات انگلیسی ابتکار جالبی به خرج دادند از یورو 2008 هیچ نگفتند و تمام ارزش فوتبال را در فینال تمام انگلیسی لیگ قهرمانان میان منچستریونایتد و چلسی خلاصه کردند و نوشتند که ارزش این جام از قهرمانی یورو هم در سطح ملی بیشتر است، اما زمان متوقف نشد و دنیا در سال 2007 نماند و 25 می 2013 رسید و رژه پیروز فوسبال در استادیوم مقدس انگلستان، ویبلی، و پس از آن هم 2014، از آکادمی ها تا قدرتی به وسعت بوندسلیگا و اکنون قهرمان جهان. 

 

پرده دوم: روی هاجسون با ذهنیت برتری قاطع و مدعی قهرمانی پا در برزیل گذاشت، حمایت رسانه ها در اینکه وقتش است تا دوباره انگلیس جام خود را بیاید، اما ماجرا خفت بار تمام شد، تیم چهارم در گروه با یک امتیاز و تنها دو گل زده، ولی سرمربی سه شیرها معتقد بود چندان اختلافی با  قهرمان دنیا نداشتند، 2 گل زده در برابر 18 گل، 4 گل خرده در 3 بازی در برابر 4 گل خرده در 7 بازی، یک مساوی و دو شکست در برابر یک تساوی و 6 پیروزی، و مقام چهارمی در گروه در برابر قهرمانی دنیا و تشابه: انگلیس و آلمان با سیستم 4-2-3-1 بازی می کردند.

 

پرده سوم: پیروزی آرسن ونگر بر تیم هاینکس در خانه که البته برای صعود کافی نبود دلیلی شد تا سرمربی توپچی های لندن با عصبانیت در کنفرانس مطبوعاتی حاضر شود و بایرن مونیخ را فاقد صلاحیت قهرمانی بداند، ولی گویی بازی برگشت آرسنال برای مردان یوپ هاینکس به مشابه بازی تدارکاتی بوده و پس از آن هیولای هراسناک بایرن رونمایی شد و تا فینال و قهرمانی کاری جز برد و سلاخی حریفان نداشتند. یک سال گذشت و دوباره کابوس بایرن برای شاگردان ونگر، نکته جالب در سخن سرمربی آرسنال: بایرن سال قبل قوی تر بود. بایرن قدرتمند عنوان مناسبی برای تیتر رسانه ای نیست.

 

پرده چهارم: روبرتو کارلوس پس از جام جهانی 2014 در مصاحبه ای مانشافت را تیم اول دنیا نمی داند و باور دارد که در فینال آرژانتین مستحقق پیروزی بود، به دوران باشگوه برزیل اشاره می کند و اینکه که 3 فینال متوالی جام جهانی را تجربه کرد و آن تیم برزیل عالی بوده نه قهرمان فعلی جهان، اینکه پیش از برزیل آلمان نخستین تیم دارنده رکورد 3 فینال متوالی است و یا اینکه 4 نیمه نهایی متوالی در کتاب های رکورد در کنار ده ها رکورد دیگر به نام آلمان ثبت شده است بحث های عددی است، در فینال مارکانا هم دیوید بکام که در 98 به وسیله آرژانتین تیمش در پنالتی حدف شد هم پیراهن آرژانتین پوشیده و در صف تماشگران نشسته بود.

 

تمام موارد بالا در دو چیز اشتراک دارند رسانه متوهم و فراموشی، گاهی ترس یا نفرت از حریف یاد آور این می شود که نباید چیزهایی را گفت  و لازم است اندکی از حقایق فاصله گرفت، پپ گواردیولا به منچستر سیتی رفت، تحلیل ها و بحث ها و دلایل زیادی گفته می شود ولی شاید دست یابی به هدف بلند را بشود با کوتاه کردن هدف به دست آورد، این ممکن است راحت تر باشد حضور در مکانی که برای برد برابر حریف داخلی جشن گرفته شود تا در جایی که حتی آفرین گفتن را هم سدی برای پیشرفت دانست، همچنان که زمانی فتح لیگ قهرمانان مهمتر از قهرمانی یورو بود شاید همین روزها نوشته شود که ارزش لیگ برتر از لیگ قهرمانان بیشتر است.